Koenraad

In de dagen die aan de feestelijke wijding voorafgaan, hebben zich vele gasten, pelgrims en kerkelijke hoogwaardigheidsbekleders ter plaatse verzameld. Bisschop Koenraad kan in de laatste nacht de slaap niet vatten en begeeft zich in het pikkedonker naar de kloosterkerk om er te bidden.
Plotseling wordt hij omgeven door een hemelse liturgie. Christus zelf verschijnt in bisschoppelijk ornaat, juist zoals hij, Koenraad, morgen gekleed zal zijn voor de wijdingsplechtigheid. De vier evangelisten assisteren bij de plechtigheid, evenals Petrus en de grote Paus Gregorius: ze geven Christus mijter, staf en wijwaterkwast aan. Talloze andere heiligen wonen de plechtigheid bij.
Ook Maria is natuurlijk aanwezig. De kerk wordt immers aan haar toegewijd. Zij troont boven het hoogaltaar. Engelen doen intussen het werk van misdienaars en acolieten: ze zwaaien met het wierookvat, dragen toortsen, geven de nodige antwoorden, musiceren en zingen hemelse gezangen. Koenraad neuriet mee.

Als het schouwspel ten einde is, raakt bisschop Koenraad in verlegenheid. Nu de kapel door de Heer Jezus zelf is ingewijd, kan hij dat morgen toch niet nog eens over doen?
Hij verkeert zolang in tweestrijd, dat hij door de monniken tot spoed moet worden gemaand. De openingsgezangen zijn al aan de gang als de bisschop nog niet eens met de voorbereidingen is begonnen! Ze reiken hem zijn tabberd, mijter en staf; ze dragen wijwater en wierookvat mee.

Plotseling klinkt luid en duidelijk dwars door de liturgische gezangen heen een stem van boven: "Laat maar, broeders; het hoeft niet meer. De kapel is al ingewijd door God zelf."
Iedereen valt stil. Dan vertelt bisschop Koenraad wat hij die nacht heeft meegemaakt. Uit dankbaarheid voor dit grote wonder wordt een prachtig genadebeeld van Maria gemaakt en boven op het hoofdaltaar geplaatst, juist zoals Konrad het in zijn droom gezien heeft.

Jaarlijks komen er nog duizenden pelgrims naar deze plek; en elk jaar wordt op de gedenkdag van dit wonder, 14 april, de zogeheten 'engelenwijding' gevierd.



Volgens een andere overlevering is er eens tijdens de mis een spin in de kelk van Koenraad terecht gekomen. Hoewel spinnen in die tijd voor zeer giftig worden gehouden, heeft Koenraad de spin uit eerbied mee opgedronken en is vervolgens gewoon in leven gebleven. Bij het middagmaal zou de spin weer levend uit zijn mond gekropen zijn.




Een andere legende vertelt iets over de vroege jeugd van Koenraad.

In het jaar 907, als veel edelen op de vlucht zijn voor de Hongaren, zoekt Heinrich von Welfen met zijn zoon Konrad toevlucht bij een bergslot te Ems, dat nog in aanbouw is.
Tijdens de bouw van de Burcht, op eenzame hoogte, worden mens en dier gekweld door een hevige dorst. Daarom gaat Konrad naar beneden en schept bronwater uit een beek. Hij knoopt het water in zijn zakdoek en keert terug naar de burcht. Het water blijft in de zakdoek tot dat Konrad een put gegraven heeft. Dan giet hij het water er in uit en van die tijd af blijft er water vloeien uit de later genoemde Konradsbron die tot op de dag van vandaag nog te zien is.