Mathilde van Duitsland

Mathilde van Duitsland

Mathilde (of Maud) wordt rond 895 te Engern in Saksen geboren als Mathilde van Ringelheim. Ze komt voort uit het geslacht van de beroemde Saksen-aanvoerder Widukind.
Haar vader is Diederik Hertog van Saksen, haar moeder Reinhilde, een prinses van Deens-Friese afkomst.
Mathilde wordt opgevoed door haar grootmoeder die abdis is van een vrouwenklooster.
Ze huwt in 909 met hertog Hendrik van Saksen de latere koning Hendrik I (de Vogelaar). Ze krijgen vijf kinderen, twee zonen en drie dochters (Otto, Gerberga, Hedwig, Hendrik en Bruno). De oudste van hen wordt later keizer Otto I; de jongere zoon staat bekend als hertog Hendrik van Beieren en de derde als de Heilige bisschop Bruno van Keulen. De oudste docher Gerberga huwt met Lodewijk IV koning van Frankrijk. Hedwig, is de moeder van Hugo van Capet.

Mathilde is een toonbeeld van christelijke deugd en naastenliefde. Ze is zeer vrijgevig voor arme mensen en bevrijdt gevangen uit hun opsluiting, voor zover dat mogelijk is, anders bezoekt ze hen meerdere malen om ze op te beuren. Anderen zeggen van Mathilde dat ze 'spaarzaam, netjes en onvermoeibaar' is. Als ze op reis gaat, neemt ze zelfs haar spinnewiel mee om haar tijd maar niet in ledigheid te verdoen.

Zij sticht enkele kerken en meerdere Benedictijnen kloosters: o.a. te Nordhausen, Pöhlde, Engern en Quedlinburg.

Als haar man in 955 sterft aan een beroerte, betwisten haar zonen Otto en Hendrik de opvolging. Na veel geruzie komt er een regeling tot stand. Otto wordt koning en later zelfs keizer, Hendrik Hertog van Saksen. Het einde van het liedje is dat beide zonen hun moeder verwijten dat ze te veel goederen uit de nalatenschap van haar man heeft weggegeven aan de armen.
Verdrietig trekt zij zich terug in een klooster. Daar leidt ze op voorbeeldige wijze het leven van een eenvoudige kloosterzuster.
Nog tijdens haar leven worden haar gebeden verhoord: haar beide zoons komen zich met haar verzoenen.
Haar laatste levensjaren brengt de door in het door haar zelf gestichte klooster te Quedlinburg in de Harz. Op het moment dat ze sterft (14 maart 968), komt aan het licht dat ze zelfs het doodshemd dat voor haar begrafenis opzij is gelegd, aan iemand heeft weggegeven. Op haar verzoek sterft ze op de grond op een eenvoudig kleed en met as op haar hoofd als boetelinge. Rond haar sterfbed staan een bisschop (haar kleinzoon) en een abdis (haar kleindochter) die haar in haar laatste lijden heeft verzorgd. Bovendien veel kloosterlingen en priesters

Gedachtenis viering

Haar sterfdag 14 maart wordt gevierd als haar gedachtenis.

Afbeelding